سومین جشن مربوط به ماه بهمن است که در بهمن ماه برگزار می شد و اگر به دست فراموشی رفته همه جوانان نسل تازه ایران بتوانیم انجام دهیم و همان جشن هایی که مردمان ایران باستان انجام دادن و در مشکلات حفظ کردند ما هم حفظ کنیم که همان طوری که الان ما به این کارشان افتخار می کنیم ما هم این کار را ادامه دهیم تا نسل بعد هم به ما افتخار و این فرهنگ و سنت را ادامه و از همه مهمتر حفظش کنند.در منابع آمده که روز سی بهمن مردم آب پاشی میکردن وبه وسیله این عمل که منشا آن برای آن بود تا باران بیاید. این جشن هم در زمان ساسانیان بوده که مدت مدیدی خشکسالی پیش آمده و شاه به زیارت آذر خوره رفت و دعا کرد ( دعا یی کرد که خود متوجه می شد نه اینکه مثل الان به زبان عربی می گوئند و متوجه نمی شوند که چه می گوئند . اگر این طور دعا کردن دعاست پس با جادو گری فرقی ندارد . چیزی بگو که توهم منتوجه شوی ) تا آن آفت را خدای مهربان دور گرداند

1و8و14و15و16 دی

& واژه دی در اوستا دتهوش یا دزوه آمده که به معنی دادار یا آفریننده و آفریگار است.واژه دی از مصدر دا آمده است که در اوستا و پارسی هخامنشی به معنی دادن است.به گونه ای که در گفتگوی گاهنمای مزدیسا گفته شد هریک از سی روز ماه ،نام ویژه ای دارد که چهار روز آن به نام خداوند و شش روز به نام امشاسپندان و بیست روز دیگر به نام ایزدان است که هریک نگهبان یکی از آن روزها می باشند.

روزهای اول ، هشتم ،چهاردهم ، پانزدهم و بیست و سوم و هرماه به نام دی است

روز اول و هشتم دزو: را که در حساب سالشماری عهد عتیق عید بود تحت خرم روز می نامیدند و شاه از تخت به زیر می آمده لباس سپید می پوشید و در چمنی بر فرش های  سپید می نشست و بارعام میداد، هرکسی می توانست بحضور او بار یابد آنگاه شاه با عموم سخن میگفت و با آنان می خورد و می آشامید.شاه در این روز چنین میگفت، من امروز چون یکی از شما هستم و با شما برابرم زیرا که قوام جهان به آبادیست که در دست شماست و قوام آبادی و پادشاه است هیچیک از این دو از دیگری بی نیاز نتواند بود.

جشن سیرسو :

روز چهاردهم :مردم به خوردن سیر و آشامیدن شراب می پرداختند و سبزی را باگوشت می پختند تا دفع آفات کند

روز پانزدهم:معمول بوده که انسانی را از خمیر یا گل سرخ می ساختند و بر فراز درگاه می گذاشتند

روز شانزدهم: نام آن  درست معلوم نیست گویا نامی مرکب است که جزء اول آن لفظ گاو است که منسوب به فریدون پادشاه است که آخوندهای زرتشتی به طور افسانه و خرافات آن را در آورده اند که فریدون سوار گاوی است و سایه آن در ماه افتاده و هرکس آن را ببیند دعایش مستجاب و...

10 آبان

گرامی میداریم جشن ملی خودمان را و از هیچ فرهنگ دیگری برای جایگزینی فرهنگ ملی خودمان استفاده نمی کنیم. یکی دیگر از جشن های این سرزمین کهن جشن آبانگان است که در روز دهم آبان ماه که برابر با آبان روز به یادبود آب این عنصر با ارزش برگزار می شود. واژه آب که جمع آن آبان است در اوستا -کتاب مقدس ایرانیان-در زبان پهلوی آپ و در زبان سانسکریت آپه و پارسی هخامنشی آپی تلفظ می شد.این عنصر مانند سایر عناصر چهارگانه :آب ، آتش ، خاک ،و باد در آئین ما مقدس و آلوده کردن آنها گناهی بس بزرگ و ضد انسانی و بشری بوده.

ویشتاسب یشت آیه 8:آب فر ایزدی بخشد  به کسی که او را بستاید

برگزاری جشن آبانگان:

 پارسیان به ویژه زنان در کنار دریا یا رودخانه  آب را ستایش می کردند ایرانیان از آنجایی که آب را مهم می دانند هیچ گاه آن را آلوده نمی کرده .هرودت مورخ یونانی: ایرانیان در میان آب ادار نمی کنند ،آب دهان و بینی در آن نمی انداختند .

استرابون: ایرانیان در آبروان لاشه مردار نمی اندازند

بوریحان بیرونی بزرگ می گوید: در این روز پسر تهماسب از سلسله پیشدادیان به شاهی رسید مردم را به کندن قنات و نهرها و بازسازی آنها فرمان داد

تاریخ بلعمی و طبری نیز نوشتند: که بیرون راندن افراسیاب از مملکت پارسیان به روز آبان در ماه آبان بود و پنجم این روز را عید می گرفتند و آن را پس از نوروز و مهرگان بزرگترین عید نامیدند

همه با هم به استقبال این جشن با شکوه می رویم و در مصرف این عنصر پاک می کوشیم .تا این جشن را هم انجام داده باشیم

مبارزه با تهاجم فرهنگی ،چه غرب چه عرب و  دست یافتن به استقلال فرهنگی ایرانی

 اول فروردین 

 ایرانیان بر پایه آموزش های پیامبرشان، زرتشت بر این اندیشه بودند که شادی از جلوه های نیک اهورایی و همساز با زندگی ست. با این نگرش پیوسته بر آن بودند تا در هر مناسبتی اندوه و سوگواری را از خود دور سازند.نیاکان ما برای اینکه از زندگی خود بهره بیشتری بگیرند جشن هایی را به انگیزه های گوناگون استوار به باورهای ارزنده ملی و سازگار با زندگی طبیعی پیش بینی کرده تا بیشتر گرد هم آیند و روزگار را بهتر به شادی و سرور بگذارنند و نیز فروزه و همبستگی را که بر گرفته از آیین شان بود در جامعه توان و پویایی جاودانه ببخشند.   نوروز، جشن ايرانيان از روزگاران كهن پر شكوه ترين جشن بهاری در جهان بوده است. نوروز بهارانه ای ست كه روايت های تاريخ درباره پيدايش آن بسيار گوناگون است نوروز جشن شروع فروردين يا « فرودگان » است كه ياد آور ا جداد و نياكان ما بود و چنان مي پنداشتند كه در پنج شب آخر سال،فروهرها( روح پاك مردگان )، برای ديدار وضع زندگي و احوال بازماندگان به زمين فرود مي آيند و در خانه و آشيانه خويش سرگرم تماشا مي شوند . اگر خانه روشن و پاكيزه و ساكنان آن راحت وشاد باشند ، ارواح مسرور و سر افراز برمي گردند است .نوروز، از هجمه ها و حمله هاي يونانيان ، اعراب ، تركها ومغول ها جان به در برد . و نوروز ثابت كرد كه مهم ترين جشن فرهنگي ميليون ها ايراني است. نگاهبانی و گرامیداشت طبیعت و زیست‌ بوم‌های بشری و جامعه‌ای آرام، آزاد و شاد، در گذر هزاران سال همواره برای ایرانیان وظیفه‌ای بزرگ و مقدس دانسته می‌شده است. بسیاری از باورها، آیین‌ها و جشن‌های ایرانی از پدیده‌های طبیعت برخاسته و از آن الهام گرفته شده است. در «اوستا» كتاب مقدس و كهن همه ایرانیان با هر گرایش دینی، بیشتر از هر چیز دیگری به ستایش پدیده‌های طبیعت، همچون آسمان، زمین، خورشید، ماه، آب، باد، ابرها، جویباران، دریاها، گیاهان و جانوران پرداخته شده و گرامی داشته شده‌اند. در اوستا با رویكردی جهانی و بدور از هرگونه برتری‌طلبی، همگی زنان و مردان جهان «در هر سرزمینی كه زاده شده باشند» ستوده شده‌اند. مردان و زنانی كه «برای پیروزی راستی، كوشیده‌اند و خواهند كوشید» و نیز «آنان كه گیاهان بارور را در پردیس‌های زیبا بنشا ند ند». در سرودهای این كتاب، ایزدی بزرگ بنام میترا ستوده شده است كه پاسبان مهر و پیمان است و مردمان را «خا نمانی پر از آشتی، پر از آرامی و پر از شادی می‌بخشد.باورهای ایرانیان به زنده گانی صلح‌آمیز و آشتی ‌جویانه و احترام به پدیده‌های طبیعت، در سراسر آثار ادبی و هنری و معماری آنان به چشم می‌خورد و شیوه برگزاری جشن‌های آنان نیز از همین باور د یرین سرچشمه می‌گیرد. تقریباً همگی جشن‌های ایرانی برگرفته از رویدادهای علمی كیهانی و طبیعی بوده و دستورهای خاص قومیتی و دینی نیست. آیین‌های ایرانی با شركت همه مردمان و با شادی و سرور دسته‌جمعی برگزار می‌شده و مفهومی به نام «اقلیت» در فرهنگ و ادبیات آنان معنا نشده و بكار نرفته است. در آیین‌های ایرانی نه تنها اثری از خشونت و بدرفتاری با طبیعت و گیاهان و جانوران دیده نشده، بلكه حتی با آدابی همراه است كه به انگیزه پاكیزگی و پاسداری از محیط زیست و همزیستی جوامع بشری برگزار می‌شود.آنان در سیزدهمین روز بهار، تابستان و پاییز، جشنی همراه با سركشی به طبیعت در ستایش «تیشتَـر» ایزد بارندگی برگزار می‌كنند. در دوم اردیبهشت، جشن گردآوری گل‌ها و گیاهان دارویی؛ در آغاز تابستان، جشن بلندترین روز سال و كمال خورشید؛ در ششم تیر، جشن شكفتن گل «نیلوفر»؛ در پانزدهم تیر، جشن كهن‌ترین مراسم «خام‌خواری» شناخته شده در جهان؛ در هجدهم مرداد، جشن نوشیدنی‌های گوناگون به نام «مَی‌خواره»؛ در نخستین و شانزدهمین روز مهر، جشن گرامیداشت «میترا» ایزد راستی و پیمان؛ در دهم آبان، جشن گرامیداشت «آناهید» ستاره آب‌های روان و یكی از گرامی‌ترین ایزدبانوان اسطوره‌ای ایران؛ در آغاز زمستان، جشن زایش خورشید؛ در پانزدهم دی، جشن كهن هنرمندان و پیكرتراشان به نام «بَـتیكان» همراه با ساخت تندیس‌های گوناگون؛ در بیست‌ودوم بهمن‌، جشن «بادروزی» در ستایش باد و آسمان پاك؛ و همچنین جشن‌های پرشمار دیگری برای گلاب‌گیری، برای آغاز فصل كشاورزی، برای بارش نخستین برف سال، برای شكفتن گل سرخ (شقایق)، برای فصل چیدن انگور، انار و فندق. اینها، تنها نمونه‌هایی اندك از آیین‌های پرشمار سالانه ایرانی است.اما آیین‌های نوروزی عملاً از اول ماه اسفند آغاز می‌شود. در اسپندماه، ایرانیان زمین را آماده رویش و بارور می‌دانند و همچون بانویی گرامی از او پاسداری و مراقبت می‌كنند. حتی نام این ماه در آغاز به معنای زمین بوده است و پنجمین روز این ماه را روز بزرگداشت زمین بارور و همتای انسانی آن یعنی بانوان می‌دانند. در سراسر اسپندماه، ایرانیان آیین‌هایی در پیشواز فرارسیدن نوروز كه در واقع هنگامه زایش زمین و آغاز فصل بهار دانسته می‌شده است، برگزار می‌كرده‌اند. روز اول این ماه، همزمان با جشنی بنام «آبسالان» است كه به مناسبت روان شدن جویباران و آبشارها، و همراه با نمایش‌هایی شاد و خنده‌آور بنام «كوسه‌سواری» انجام می‌شده است. در دهم اسپند جشنی به نام «وخشَـنكام» را بر كنار رودها و در گرامیداشت آنها برگزار می‌كرده‌اند. نوزدهم اسفند را «نوروز رودها» می‌نامیدند و در این هنگام به لایروبی و پاكسازی چشمه‌ها، نهرها و كاریزها می‌پرداخته‌اند و حتی بر آنها عطر و گلاب می‌پاشیده‌اند. بیستم اسپند را روز «گلدان» می‌دانستند و به این مناسبت به كاشت گل‌ها و گیاهان و درختكاری روی می‌آورده‌اند. در بیست‌وششم اسپند یاد و نام پیشنیان از دنیا رفته خود را گرامی می‌داشتند. در شب آخرین چهارشنبه سال، همه ناپاكی‌ها را از خانه، باغ و گذرها می‌زدوده و آنها را آتش می‌زده‌اند و حتی خود نیز بگونه‌ای نمادین و برای پاكیزه شدن از همه بدی‌ها و كدورت‌ها، از بالای آتش‌ها می‌گذشته‌اند. در آخرین روز زمستان، در جشنی به نام «اوشیدَر»، دختری آراسته را سوار بر شتری زیبا و آذین شده به كنار آب‌های فرخنده و گرامی دریاچه هامون می‌بردند تا مراسم نمادین باروری و زایش سوشیانت (موعود نجات‌بخش ایرانی) را با سرود و شادمانی برگزار كنند. و در آخرین شب سال، چراغی به نشانه روشنایی و فروغمندی و پایندگی همیشگی خانه و كاشانه و میهن خود، در درون هر خانه، و آتشی نیز بر فراز بام‌ها برمی‌افروخته‌اند.اینك، بامداد «نوروز خجسته پی» فرا می‌رسد. نخستین روز بهار و روز زایش زمین؛ روز تولد طبیعت، شكوفایی گل‌ها و نغمه‌های پرندگان؛ فرخنده‌ترین روز و جشن ایرانیان؛ جشنی كه همه آیین‌های شاد اسپندی پیش‌درآمد آن بود. روزی كه برگزاری جشن باشكوه آن، دستور و خواست هیچ شخص، حكومت، دین یا قومی نبوده است و تا امروز همه كوشش‌های كسانی كه خواسته‌اند به آن رنگ و بوی مذهب و قومیت خود را بدهند، با شكست روبرو شده است. نوروز، همواره در نبرد با كسانی كه قصد نابودی یا تحریفش را داشته‌اند، پیروز و سرافراز برآمده است.مهمترین ویژگی نوروز در همبستگی و همزیستی همه مردمان است. مردمانی كه با گرد آمدن بر كنار یكدیگر، شادی خود را با هم تقسیم می‌كنند. با بوسیدن روی یكدیگر، از كدورت‌ها دوری می‌جویند. و با دیدار از بزرگسالان، سپاس و قدرشناسی خود را تقدیم آنان می‌كنند. بزرگسالانی كه به كودكان مشتاق، تخم‌مرغی ارزانی می‌دارند كه نماد گیتی و زمین است. مادربزرگانی كه ظرفی از سبزه‌های تازه‌پرورانده خود را به فرزندان پیشكش می‌كنند و جوانانی كه چه دلبستگی ژرفی به سبزه‌ای دارند كه از دستان مادربزرگ خود برگرفته‌اند. سبزه‌ای كه مادربزرگ در سراسر اسپندماه، همچو فرزندی نازنین پرستاری‌اش می‌كرد. بر بالای آن رواندازی می‌گسترد و چندین بار در روز بر آن آب می‌پاشید. بارها آنرا جابجا می‌كرد تا همواره در پرتو نور خورشید باشد. هر روز، بارها آنرا تماشا می‌كرد تا سر زدن «نخستین جوانه»‌های آنرا ببیند و به همه خبر بدهد.بر سفره «هفت‌سین» نوروزی ایرانیان، می‌توان آب را دید و آینه را، می‌توان اسنفدی را برافروخت و اخگر كوچك «نوكچه‌ای» (شمعی) را، می‌توان نانی را خورد و پنیر و سبزی‌ای را، می‌توان سیب و سنبلی را بویید و عطر گلاب را، می‌توان سمنویی را چشید و شاهنامه را خواند. آیین‌های كهن ایرانیان و سفره هفت‌سین آنان برای یك زندگانی نیك و خرم، و برای جامعه‌ای كه خواهان احترام متقابل همه ملت‌ها به یكدیگر است، برای ملتی كه نیاكان او از دیرباز چنین نیایش می‌كرده‌اند كه بادا گفتار آرام بر جهان؛ بادا كامروایی بر جهان، بادا آبادانی بر جهان» چه چیزی كم دارد؟ ما ایرانیان، ضمن احترام به باورها و آیین‌های همه مردم جهان، از هر نژاد و تبار و دین و ملیت، آرزو داریم در هر كشوری كه هستیم، بتوانیم نوروز و آیین‌های پیوسته به آنرا به شادی و خرمی برگزار كنیم و دیگران را نیز در شادی خود سهیم سازیم. یاری رساندن به ایرانیان برای برگزاری آیین‌های نوروزی، احترام به یادمانی كهن برای پاسداشت زندگانی نیك و سعادتمندانه بشری، و یاری به اندیشه‌ای است كه نگاهبانی از زمین سرسبز و منش توأم با همزیستی صلح‌آمیز بشری را همواره وظیفه دیرین و مقدس خود می‌دانسته است و می‌داند.

*فلسفه هفت سین

به طور مقدمه باید دانست که عدد "هفت" نزد ایرانیان مقدس بود و به خاطر ستارگان هفتگانه یعنی؛ زهره ، مشتری ،عطارد ، زحل ، مریخ ، زمین و خورشید » عدد هفت را گرامی می داشتند. نیاکان ما که زرتشتی بودند ، اعتقاد داشتند که عقل مقدس خدا یعنی " اهورامزدا که به او سپند مینو نیز می گفتند ، شش وزیر بزرگ (فرشته ) به نام "امشاسپندان:ارديبهشت،خرداد،امرداد،شهريور،بهمن،اسپندارمذ دارد که یعنی مقدسان جاویدان و این شش امشاسپند با سپندمینو تشکیل (هفت سپند) می دهند.علت این که هفت سین به راستی هفت سین است ، اشاره به هفت "امشاسپند" است و چون کلمه "سپند" با سین شروع می شده ، روی این اصل به علامت آن هفت مقدس جاودانی ، چیزهائی در نظر گرفته شده که هم با حرف سین شروع شده باشند و هم مورد استفاده مثبت بشر واقع شوند.

عدد هفت در قدیم: مردم بابل عدد هفت را مقدس می شمردند ، طبقات آسمان و زمین و سیارات هفت بوده است ، ایام هفته هفت روز است.

آئین زرتشت هفت فرشته مقرب وجود دارد.

در تورات مذکور است که هفت نر و ماده را با خود برگیر تا نسلی بر جهان بماند.

هفت در آئین مسیح : هفت معجزه ، از 33 معجزه را مسیح در انجیل ذکر کرده است ، در انجیل از هفت روح پلید صحبت شده است ، به نظر فرقه کاتولیک ، هفت نوع شادی و هفت غسل تعمید وجود دارد.

هفت در اسلام: آسمان هفت طبقه دارد . فرعون در خواب هفت گاو چاق و هفت گاو لاغر را دید که گفتند هفت سال خشکسالی و هفت سال فراوانی می شود. پیش از اسلام در بین اعراب ، هفت بار طواف دور کعبه مرسوم بوده و در سنت اسلامی نیز چنین است ،هفت عضو بدن هنگام نماز نیز مذکور است .

هفت در تاریخ : همراهان داریوش با خود او هفت نفر بودند، در نقش رستم در بالای آرامگاه داریوش ، هفت نقش ملاحظه می شود . جنگهای هفت ساله در زمان لوئی 11 واقع شد. اژدهای هفت سر معروف است . هفت پسر گشتاسب به هفت راهزن تبدیل شدند و هفت خوان رستم و اسفندیار معروف است.
معابد هفت طبقه: در بابل و آشور هر معبدی هفت طبقه داشت و هر طبقه به نام یکی از سیارات و هفت رنگ بود (سرخ ، سیمین، سفید، سیاه، ارغوانی، آبی و سبز). حصار اکباتان هفت دیوار داشت.

 سفره ی هفت سین:

در کشورهای مختلف هفت سین‌های متفاوتی پهن می‌شود، حتی در برخی از نقاط ایران و دیگر کشورها به جای هفت سین، هفت شین پهن می‌کنند، سفره هفت سینی که امروزه بیشتر مرسوم است داری هفت مورد از چیزهای مانند:

سبزه : نماد خرمی و نو زیستی

سرکه : نماد شادی ( میوه درخت تاک در ایران میوه شادی خوانده میشد )

سمنو : نماد خیر و برکت

سیب : نماد مهر و مهرورزی

ســیر : نگهبان سفره ( در اکثر فرهنگ های آریائی برای سیر نقش محافظت کننده از شر قائل بودند )

سماق: نماد مزه زندگی

سنجد : نماد حیات و بزر حیات

سپـند : (اسفند)و همچنیین در زمان ساسانيان هفت شين رسم مردم ايران شد و شهد و شراب و شاهد و شمع و شير و شايه (ميوه) و شمشاد نشانه های نوروز شدند.پس از يورش تازی ها به ايران مردم برای نگهداری از فرهنگ خود هفت سين را جايگزين هفت شين نمودند و به همين دليل، چون در اسلام "شراب" حرام اعلام شده بود، آنها، خواهر و همزاد شراب را كه سركه مى شد انتخاب كردند و اينگونه شين به سين تغيير پيداكرد.به هرروى خوراكى هاى ويژه ای بر سفره هفت سين مى نشينند كه عبارتند از: سيب، سركه، سمنو، سماق، سير، سنجد و سبزى (سبزه.خاستگاه جشن‌ها و آیین‌های ایرانی، پیوندی ژرف و شگرف با پدیده‌های كیهانی و هستی‌شناسانه، و همچنین با ویژگی‌های اقلیمی و زیست‌بومی دارد. اما روش برگزاری این آیین‌ها در فرهنگ ایرانی، بیشتر از دیگران با واقعیت‌ها نزدیكی دارد در باورهای كهن سامی و میاندورودِ پیش‌آریایی و نیز یونان عصر كلاسیك، خدایان گاه مظهر خشم و خشونت و آدم‌ربایی و تجاوز و خشكسالی و ترس هستند؛ اما در فرهنگ ایرانی، پروردگار و ایزدگان، همیشه و همواره مظهر نیكی و خیرخواهی برای مردمان و باشندگان روی زمین هستند و «سرای سپند» كه جایگاه مینویان دانسته می‌شود، سرایی است كه در آنجا تنها «نور و سرود» وجود دارد. از این رو است كه مرگ در باورهای ایرانی كهن، نه تنها پدیده‌ای غمناك دانسته نمی‌شده، كه گاه موجب سرور و شادمانی هم می‌شده است. جشن «بَـمو» یكی از بزرگترین جشن‌های دین مانوی، با شادی و ساز و سرود، در روز درگذشت مانی- پیامبر بزرگ ایرانی- برگزار می‌شده است. در نگاركندهای دخمه‌های هخامنشی، اثری از ناله و موی‌كندن و روی چنگ‌زدن و گریبان دراندن و گریه و زاری دیده نمی‌شود. در سراسر شاهنامه هیچ آیین سالگرد مرگی گزارش نشده است.

نام نامه ایرانیان

بيش از  350  نام اوستايي - زرتشتي و ايراني دربرگیرنده کوردی - پارسی - آذری - بلوچی - بختیاری و . . .